Henryk SienkiewiczU bramy raju

1

Puk, puk!

2

— Otwórz, święty Pietrze!

3

— Kto tam?

4

— Ja, Miłość.

5

— Jaka miłość?

6

— Chrześcijańska.

7

Święty Piotr uchylił nieco podwoi[1], ale całkiem ich nie otworzył, gdyż doświadczenie nauczyło go wielkiej ostrożności. Więc przez szparkę tylko zapytał:

8

— A ty tu czego chcesz?

9

— Schronienia.

10

— Jak to, schronienia?

11

— Bo nie mam się gdzie podziać.

12

— A przecie kazano ci mieszkać na ziemi.

13

— Ale ludzie mnie wypędzili.

14

— Bójże się Boga! Więc dla kilku złych ludzi wyrzekłaś się swojej świętej służby i swego posłannictwa?

15

— Mnie nie kilku ludzi wypędziło, ale wszystkie narody ziemskie.

16

Święty Piotr roztworzył całkiem drzwi, wyszedł na zewnątrz Raju i siadł przed bramą na kamieniu.

17

— Cóż się stało? — zapytał z niepokojem. — O! ale widzę, że nie przyszłaś tu sama. Kogoż to z sobą prowadzisz?

18

— To moje córki: Sprawiedliwość, Litość i Prawda.

19

— Wypędzono je także?

20

— Tak. Nie ma już dla nas miejsca między narodami ziemi.

21

— Ciągle mówisz o narodach ziemi, ale się przecie zastanów. Ludzie zawsze grzeszyli przeciw tobie, narody zawsze wiodły z sobą wojny okrutne, a jednak nie uciekłaś od nich.

22

— Ludzie grzeszyli i narody wiodły wojny okrutne, ale w głębi serc miały wiarę i przekonanie, że to ja powinnam być podstawą życia. Teraz ta wiara wypaliła się do cna. Nie zostało z niej ani śladu, święty Pietrze, i dlatego naprawdę ja już nie mam nic do roboty na ziemi.

23

— Skądże to poszło? — zapytał święty Piotr.

24

Miłość Chrześcijańska wyciągnęła ramię ku dołowi, kędy[2] w otchłaniach przestrzeni widać była wirującą kulę ziemską, i, ukazawszy na niej palcem ciemną plamę, odrzekła:

25

— Stamtąd.

26

Święty Piotr utkwił oczy w ową ciemną plamę, patrzył długo i wreszcie rzekł:

27

— Widzę… Miasto, a w nim i naokół mnóstwo pomników…

28

— Pomników tego, któremu na imię było: Nienawiść.

29

— Tak… Poznaję… To on… i rozumiem.

30

— Więc puść mnie. Święty Kluczniku.

31

— Zaraz. Tylko powiedz mi jeszcze, czy nie próbowałaś pójść gdzie indziej?

32

— Poszłam na Zachód, ale tam cały kraj w stronnictwach i nawet bracia braci tak nienawidzą, że zupełnie nie było dla mnie miejsca.

33

— Mogłaś pójść jeszcze dalej — za morza.

34

— Nie miałam pieniędzy.

35

— No, a w drugą stronę od Miasta Nienawiści?

36

— Nie miałam… paszportu.

37

— Nigdzie nie mogłaś?

38

— Nigdzie.

39

— Więc gdyby nasz Pan Ukrzyżowany chciał znowu zstąpić na ziemię?. ..

40

— Och, święty Pietrze, nie puszczono by Go lub wyszydzono.

41

Nastała chwila milczenia, po czym Apostoł podniósł głowę, spojrzał ze smutnym zdziwieniem na Miłość Chrześcijańską i zapytał:

42

— Ale powiedz mi wreszcie, co im zastąpi Jego naukę i ciebie?

43

A ona odrzekła:

44

— Powiadają, że rynki zbytu.

x